Vluchtkerk en Loket voor Levensvragen

Inger van Nes
Inger van Nes

 

‘Ik wil niet dat mensen op straat doodvriezen. De Vluchtkerk helpt hen (uitgeprocedeerde asielzoekers) om de winter door te komen. Binnen één dag hadden we bij de Vluchtkerk een site in de lucht, waren we aan het twitteren en zaten we op Facebook.’ Inger van Nes, coördinator van de Vluchtkerk in Volzin. Een schitterend initiatief.

 

‘Ouderen in de kerk pakken zoiets anders aan’, vervolgt ze. ‘Ze willen best vluchtelingen helpen, maar zien vooral praktische bezwaren. Ze schrijven eerst een vergadering uit, gaan eindeloos overleggen tot ze het eens zijn over alle punten en komma’s. Aan ons, twintigers, is al dat overleg niet besteed. We durven risico’s te nemen, zijn niet gevoelig voor autoriteiten. Ouderen zijn van de lange adem, wij zijn van de korte adem, maar dan wel heel krachtig. ‘Whamm, we gaan iets doen!’ Maar vraag ons niet of we ons voor vier jaar ergens aan willen binden. Daarvoor is ons leven veel te onzeker.’

 

Inger heeft gelijk. Ouderen doen er in de regel lang over, te lang, om initiatieven te nemen, durf te tonen. Hoewel: de oude Co van Melle (76), voor ongedocumenteerden dokter Co, fietsenmaker, pianist bij Heilig Vuur, was de feitelijke initiatiefnemer, toen hij voor de eerste dakloze asielzoekers in de tuin van de Protestantse Diaconie een aantal kunstwerken met de titel ‘de zeven werken van barmhartigheid’ met een tentzeil overkapte en hen daarmee onderdak bood.

 

Oei, probleempje. In het Dagblad Trouw van vandaag lees ik bij een reportage over het pas geopende Loket voor Levensvragen dat Arjette Kuipers, loketwacht, duidelijk maakt dat bijna geen stedeling begrippen als ‘liturgie’, ‘diaconaat’ en ‘barmhartigheid’ meer kent. Heb ik in de vorige alinea al twee woorden gebruikt die bijna niemand (meer) kent. Geeft niet. Ook op de website van het loket (www.loketlevensvragen.nl) zelf wordt de naam Protestantse Kerk gebruikt, waar de gemiddelde Amsterdammer ook geen enkele uitleg bij kan geven.

  

Ik ben blij met dit nieuwe initiatief: laagdrempelig en via vele trefwoorden toegankelijk. En nu kijken wat het oplevert.

Er was eerder zo’n poging: de Open Deur, voor levens- en zinvragen, op het Begijnhof. Sinds 15 december 2012 gesloten. Ik heb er 25 jaar met plezier gewerkt. Huwelijksvieringen voor mensen die geen band meer met de kerk hadden. Rouwverwerking, geloofsgesprekken, omgaan met ziekte en verlies. Aidspatiënten die een pastor zochten voor hun uitvaart. Tientallen.

Gaandeweg de mensen in de marge van onze samenleving: uitgeprocedeerde asielzoekers en migranten zonder verblijfsvergunning. Honderden. Ik vond pas bij het opruimen nog een overzicht terug van oude cliënten, die elders niet meer werden geholpen. Van meer dan de helft weet ik dat ze inmiddels een verblijfsvergunning hebben. Misschien een beetje dankzij de lange adem die soms nodig is om mensen te helpen.

 

Daarom hoop ik dat zowel de Vluchtkerk als het Loket voor Levensvragen een lange adem beschoren is. Tenzij voor de problemen en zinvragen in no time een oplossing is gevonden.